W narciarstwie biegowym celem narciarza jest stworzenie jak największej nierównowagi między: siły napędowe i przeciwstawne na trasie w trakcie wyścigu. Ogólnie rzecz biorąc, większe niewyważenie prowadzi do większej prędkości i szybszego czasu podróży. Zobaczmy, jakie są wszystkie siły, które interweniują w tym sporcie, jak interweniują.
Jakie siły są zaangażowane w narciarstwo biegowe?
Istnieje kilka sił, którym narciarz musi przeciwdziałać i je pokonać, aby wytworzyć ruch do przodu:
- Praca przeciw grawitacji na podbiegach i podczas cyklu krokowego.
- Opór powietrza .
- Połączenia tarcie podeszwy narciarskiej.
- Połączenia translacja i rotacja masy ciała .
- Połączenia zmiany energii kinetycznej podczas cyklu krokowego.
Jak działają siły w narciarstwie biegowym?
Wcześniej sugerowano, że podczas jazdy na nartach na narciarza działają przeciwstawne siły (opory) i że wszystkie siły są związane z masą ciała. Dlatego narciarz o większej masie ciała powinien generować wyższe siły napędowe w porównaniu do zapalniczka narciarz aby osiągnąć tę samą prędkość, na przykład na podjazdach. Z drugiej strony narciarz o większej masie ciała ma przewagę, jeśli chodzi o przekształcanie energii potencjalnej w energię kinetyczną na zjazdy .
Z drugiej strony siły mięśnie szkieletowe są przenoszone przez narty i kijki na śnieg, aby uzyskać napęd, podczas gdy potencjał generowania siły jest związany z powierzchnią przekroju mięśnia szkieletowego. Jednak proporcja generowanych sił mięśniowych, która przyczynia się do sił napędowych, zależy od wydajność wzorzec ruchu narciarza w określonej podtechnice.
Jaka energia jest zużywana podczas narciarstwa biegowego
Warunkiem produkcji energii przez mięśnie jest dostępność ATP . Aby w sposób ciągły generować wysokie siły napędowe niezbędne do uzyskania przemieszczenia, niezbędna jest szybka synteza ATP przez mięśnie, które wykonują ruch. Wymóg ten można zwiększyć nawet 400 razy podczas ćwiczeń w porównaniu z mięśniami szkieletowymi w spoczynku.
Wymagania fizjologiczne podczas narciarstwa biegowego
W narciarstwie biegowym, w wyścigi sprinterskie, które zwykle trwają od 2 do 4 minut, udział energii pochodzącej z procesów tlenowych waha się od 50-70% (to znaczy, od 50 do 30% udział energii pochodzi z procesy beztlenowe ); natomiast wartość odpowiadająca udziałowi energii w biegach dystansowych (od 5 do 50 km), z czasem jazdy na nartach, który może wynosić od 13 minut do ponad 2 godzin, waha się od 90 do 99%, o procesy tlenowe .
Ta różnica w udziale energii tlenowej wskazuje, że istnieje potencjalna różnica w wymagania fizjologiczne między dyscyplinami szybkości i dystansu.
Jak oceniana jest wydolność tlenowa narciarza?
Jak widzieliśmy, wydolność tlenowa narciarza każdej dyscypliny sportu ma fundamentalne znaczenie, dlatego konieczna jest jej ocena w celu określenia jego wyników. W tym celu konieczne jest przeanalizowanie maksymalnego zużycia tlenu ( VO2 maks ) w laboratorium z różną intensywnością i różnymi podtechnikami.
U elitarnych lub profesjonalnych narciarzy najwyższe wartości VO2 max zostały osiągnięte przy użyciu klasyczna technika (krok naprzemienny lub krok ukośny), podczas gdy maksymalne zużycie tlenu dla innych podtechnik jest niższe niż VO2 max. rzeczywiste i jest zwykle rejestrowane jako maksymalne zużycie tlenu w stosunku do VO2 max.
Zawarcie
Czynniki decydujące o wynikach w narciarstwie są bardzo trudne do zmierzenia, ponieważ jest to sport, w którym warunki mogą się zmieniać w ciągu kilku minut. Należy jednak podjąć wysiłek, aby przeprowadzić te pomiary, ponieważ nauka zastosowana w sporcie pokazuje, że jest to droga do poszukiwania wysokich wyników u naszych sportowców.
Referencje
- Akagi R, Kanehisa H, Kawakami Y, Fukunaga T. Ustalenie nowego wskaźnika pola przekroju mięśnia i jego związku z izometryczną siłą mięśni. J Siła Przew. Res. 2008; 22: 82-87.
- Bassett DR, Jr., Howley ET. Czynniki ograniczające maksymalny pobór tlenu i determinanty wytrzymałości. Med Sci Sports Exerc. 2000; 32: 70-84.
- Häkkinen K, Keskinen KL. Pole przekroju mięśni i charakterystyka dobrowolnej produkcji siły u elitarnych sportowców trenujących siłowo i wytrzymałościowo oraz sprinterów. Eur J Appl Physiol Occup Physiol. 1989; 59: 215-220.
- Tonkonogi M, Sahlin K. Ćwiczenia fizyczne i funkcja mitochondriów w ludzkim mięśniu szkieletowym. Exerc Sport Sci Rev. 2002; 30: 129-137.
